Tunjang Ramadhan.

Dengan ramadhan yang berbaki, saya rasa saya tak mampu untuk lari daripada memperkatakan tentang taqwa. Tahun 2011 ialah tahun ketiga saya ber Ramadhan. Tahun ketiga? Nak tahu kenapa? Kerana selepas 18 tahun, barulah saya mula ‘memeluk’ agama islam secara ‘sedar’.

Kita tinggalkan dahulu isu ‘islam dalam sedar’ dengan ‘islam luar sedar’ itu. Ada masa, ada ketetapan, ada takdir, saya akan tulis juga tentang itu. Cuma pastikan anda sentiasa keep updating and waiting for latest entries, okies?

Matlamat Ramadhan, tak kiralah dari mana pun kita mula, akhirnya tetap akan sama. Sama visi, sama misi, sama obsesi- taqwa. Ini telah difirmankan oleh Allah dalam surah al-Baqarah dalam ayat yang menyatakan kewajipan puasa. Di hujung, dinyatakan bersama matlamat puasa itu- iaitu agar kita menjadi hamba yang bertaqwa.

Kita selalu dengar, baik melalui ceramah… ataupun artikel agama, bahawa taqwa itu ertinya takut. Memang pun begitu. Tapi masalahnya, kita perlu takut apa?

Pertama, takut untuk bermaksiat kepada Allah. Itu sudah cukup untuk membuatkan kita jadi orang yang bertaqwa. Takut bermaksiat…

Takut murka-Nya. Takut neraka-Nya.

Tak perlu skema sangat dalam mentafsir erti taqwa. Betul saya cakap ni. Kalau kita serius sangat cakap pasal taqwa, kita akan rasa nak jadi orang taqwa itu susah. Yakah susah? Kalau betul-betul susah, kenapa di masa sebelum wafat, Rasulullah boleh melahirkan ‘generasi terbaik’ yang terdiri daripada 124 000 lebih orang sahabat, yang mana mereka semua ini adalah manusia yang baik-baik?

Susah? Tak juga. Tapi mungkin kerana kita sendiri yang rasa susah…

Baiklah. Saya mahu bertanya. Apa beza antara menyanyi dengan penyanyi?

Seorang penyanyi, dia menyanyi. Suara dia sedap lalu dia dibayar dengan upah yang lumayan. Sebaliknya, ‘menyanyi’ ialah satu perbuatan. Setiap orang boleh menyanyi ; tak kisahlah suara dia sumbang macam katak puru pun… tapi selagi tak bisu, dia tetap boleh menyanyi.

Sama macam taqwa. Setiap orang boleh menjadi orang yang bertaqwa, selagi dia manusia. Siapa boleh kata… si &%$# itu tidak boleh jadi orang bertaqwa walaupun dia telah bunuh orang, rogol anak dara orang, rompak wang orang, dan macam-macam lagi? Peluang tetap ada, sebab dia ialah ‘manusia’.

Jadi, kita sudah clear… setiap orang ada potensi nak jadi orang bertaqwa.

Lalu, dia perlulah ‘menyanyi’. Kalau penyanyi, dia takkan dibayar kalau naik stage, dia buat lawak. Tak jadi- konsert kalau dia melawak. Kan? Samalah macam taqwa ni! Nak atau tidak, kita tetap perlu buat perbuatan orang bertaqwa.

Apa?

Puasa.

Puasa ialah satu daripada yang mula-mula kita perlu buat, kalau kita mahu jadi orang yang bertaqwa.

Ingat! Kita belum jadi ‘penyanyi’ lagi. Kita baru ‘menyanyi’ je ni. Jadi, macam mana nak upgrade?

Iaitu kita kena ada mutu dan kawalan suara, faham teknik-teknik, dan… macam-macam lagi. Kalau nak tahu lebih, jangan baca artikel ni tapi baca artikel pasal nyanyian lah. Saya taknak jadi cikgu muzik tak bertauliah *ketawa*

Ops! Terkeluar landasan sekejap. Fuhh… (tarik nafas). Oh, baiklah. Kita kena tahu, mengapa ‘puasa’ itu disebut-sebut oleh Allah sebagai suatu yang boleh mecambahkan sifat taqwa. Agak-agaknya, kenapa puasa?

Solat, haji, zakat, macam mana?

Hakikatnya semua. Tapi prinsip paling asas taqwa, ada dalam puasa. Apa dia?

“Menahan diri”. Skop kanak-kanak ribena yang baru faham agama, puasa ialah menahan diri daripada makan dan minum serta apa-apa yang membatalkan puasa. Betul! Tiada yang salah pada definasi puasa yang itu. Tapi… kita masing-masing sudah berjanggut, sudah matang, sudah baligh. Takkan kita mahu guna definasi puasa yang adik-adik kita faham?

Kita tak nampak ke… bahawa Rasulullah pernah bersabda sebagaimana yang Imam Muslim pernah nukilkan- “Dunia ini ialah penjara bagi orang mukmin tapi syurga bagi orang kafir”

Apa kaitannya? Ek! Saya buat anda pening kepala ke? Maafkan saya, wahai pembaca tercinta. Saya akan terangkan.. slow-slow.

Saya faham prinsip puasa ialah “menahan diri”. Tahan diri daripada benda yang harus di bulan lain (iaitu makan minum dan bersama isteri) dan saya juga faham bahawa di dunia, kita sedang dipenjara. Penjara ghaib ini ialah satu simbolik kepada kita ditahan daripada menikmati dunia dengan cara yang tak betul.

Ada nampak kaitannya?

Puasa= tahan diri. Penjara= tahan diri juga. Jadi, Puasa= Penjara= Tahan diri.

Tahan diri! Inilah dia core kepada taqwa. Orang yang bertaqwa (ikut formula atas-atas tadi, ‘penyanyi’ dengan ‘menyanyi’) ialah orang yang sudah dan sedang menahan diri. Sedang perbuatan ‘asas’ ialah usaha untuk menjadi taqwa.

Sebab itu kalau dalam versi arab, Allah menyebut perkataan ‘la’alla’ yang bermaksud ‘mudah-mudahan’. Mudah-mudahan itu tanda ada kemungkinan… terjadi, dan ada kemungkinan juga tidak terjadi.

Dalam surah al-baqarah ayat 2, Allah sebut… ‘…hudallil muttaqin’ yang bermaksud, petunjuk kepada Orang Yang Bertaqwa. Nah! Kita lihat apa ciri yang Allah sebut pada ayat berikutnya.

Pertama-beriman kepada yang ghaib
Kedua- mendirikan solat
Ketiga- infak harta mereka (yang memang Allah beri pada mereka pun sebenarnya)
Keempat- beriman dengan al Quran dan kitab-kitab terdahulu
Kelima- yakin dengan adanya kiamat

Eh, puasa mana?

Falsafah puasa sebenarnya sudah ada dalam 5 benda yang baru anda baca tadi.

“Tahan diri!”

“Tahan diri!”

“Tahan!”

Sabarlah saudara dan saudariku…

Kita bukan diciptakan untuk dunia, tapi kita perlukan dunia untuk kehidupan akhirat. Sebab itu, ambillah apa-apa yang Allah sediakan di dunia ini sekadar cukup-cukup. Jangan melampau, dan jangan gelojoh. ‘Puasa’ lah daripada seronok-seronok…

Sekarang kita fikir. Kita boleh tahan diri daripada buat benda yang harus seperti makan dan minum, tapi kenapa kita tak boleh tahan diri daripada buat benda maksiat yang Allah murka?

Heh, nampaknya kita tak bersungguh-sungguh nak ke syurga.

Dengar cakap saya- Saya ajak kalian… “Mari kita sama-sama berpuasa daripada nikmat dunia yang berlebihan, dan kita berbuka di syurga”, InsyaAllah.

Saya doakan, dalam damai dan permai Ramadhan…