Inilah penamatnya

Arnab dan Kura-Kura
Zaman kanak-kanak dahulu,saya seringkali diperdengarkan dengan kisah perlumbaan sang arnab dengan sang kura-kura.Rasanya semua orang tahu cerita ini.Sang arnab sombong dan mengejek sang kura-kura kerana ia binatang yang lembab dan lambat.Lalu diadakan perlumbaan antara mereka.Sang arnab jauh mendahului sang kura-kura dan ketika telah hampir dengan garisan penamat,sang arnab berhenti.Kononnya mahu menunggu kura-kura dahulu.Pastinya untuk memalukan si kura-kura itu.Maka,ia mengambil keputusan untuk berehat sebentar.Malangnya,ia tertidur.Sedar-sedar saja,kura-kura yang super lembab itu telah memotongnya dan memenangi perlumbaan itu.Arnab yang ego itu terpaksa menanggung aib.

Pengajaran
Cikgu saya kata,pengajaran daripada cerita ini ialah kita tidak boleh memandang rendah kepada orang lain,tak boleh bersikap sombong dan tidak boleh cuai.Itu biasa.InsyaAllah saya akan berusaha mengaitkan kisah ini dengan sikap kita dalam berdepan dengan Ramadhan.

Semua orang tahu bahawa ramadhan ada 3 fasa.Sepuluh yg pertama ialah rahmat,sepuluh yang kedua pertengahan ialah keampunan dan sepuluh hari terakhir ialah itqun minannar(kelepasan daripada api neraka).Cuba kita renung sejenak,bagaimana cara kita berkomunikasi dengan Ramadhan?

Dalam sepuluh hari pertama,kita melihat suasana yg amat luar biasa dalam masyarakat islam.Surau-surau dan masjid-masjid dibanjiri dengan manusia.Tika ini juga,jiran yang sudah setahun duduk saling bersebelah baru bersua muka dan bertegur sapa.Hikmah masjid didirikan,bolehlah manusia saling berkenalan.

Masuk saja fasa kedua ramadhan,manusia mulai beransur-ansur berkurangan.Alasan banyak.Cuma kadangkala tidak masuk akal.Dan kemucaknya,pada hari-hari akhir Ramadhan,hanya berbaki beberapa orang sahaja yang masih setia menjadi penuggu keampunan dan kemerdekaan dari neraka Allah.Saya tidak berhajat untuk bercerita panjang berkenaan malam berkat,lailatul qadar sebaliknya saya hanya mahu membawa jiwa kita untuk kembali menoleh ke belakang,sejauh mana kita meninggalkan Ramadhan?

Si arnab
Kita ini ibarat arnab yang sombong itu.Kita melangkah kedalam perlumbaan ini dalam jiwa sombong.Kuncupan terakhir,kuncupan selamat tinggal daripada si syaitan sebelum mereka diikat terpana merah,berbekas tidak hilang-hilang.Ciuman ini yang berupa rasa gah,sombong dan hebat jelas terlihat dalam diri setiap daripada kita.Apa tidaknya,kita melalui ramadhan dengan rasa bahawa tahun ini,aku mahu jadi lebih baik daripda orang lain!

Ini bukan ghibtah(berlumba buat baik),sebaliknya ini ialah ego.Kita menjalankan amal ibdah dalam bulan ini bukan kerana malu dengan segala ikmat Allah,sebaliknya kerana malu sekiranya dilabel sebagai orang yang tidak bersolat tarawih.Kerana itu,ibadah solat pun sudah dijadikan tradisi.Jika ramai orang bersolat,maka saya solat.Jika tida orang bersolat,saya pun tidak.

Saya mahu bertanya,dalam sebuah perlumbaan pemenang hanya ditentukan selepas tiba di garisan penamat.Betul?

Begitu juga dengan Ramadhan.Kita belum menang,tapi kita merasakan kita ini pemenang.Ego! Hakikatnya,kita ialah seperti si arnab sombong,tersadai di bawah pohon.Lena dengan bayu duniawi,hanya tersedar apabila Ramadhan telah meninggalkannya!

Kurang Ajar
Saya cukup sedih dengan sikap kita.Jika di awal ramadhan,mulut-mulut kita betah berbicara tentang madrasah ramadhan.Kononnya ramadhan ialah guru.Tapi lihat sajalah layanan kita kepada guru,kita meninggalkan dia di dalam kelas keseorangan mengajar meja dan juga kerusi.Kita hilang meninggalkan guru.Oh! Jika ramadhan mampu berkata-kata,pastinya dia kecewa kerana kita tak menghargainya.Kita mahu pandai,mahu berjaya tapi kita tak mahu duduk mendengar.Logikkah?

Saya sibuk dengan baju raya

Saya sibuk dengan kuih raya

Saya pula sibuk dengan langsir raya

bla..bla..bla..bla..

Macam-macam alasan boleh kita kemukakan.Segalanya kelihatan munasabah,tapi percayalah Allah takkan terima itu.Kita untung berada di Malaysia kerana negara kita kaya.Kita punyai harta untuk kita berbelanja baju baru.Kita punyai wang ringgit untuk kita makan makanan yang sedap-sedap.Tapi kita tidak mempunyai roh hamba untuk membeli syurga abadi.

Layakkah orang yang meninggalkan ramadhan untuk mengimpikan syurga?

Payah..terlalu payah!

Duit
Jika mahu membeli kereta,kita perlukan duit.Jika mahu membeli syurga?duit sudah tiada nilai.Yang bernilai hanyalah pahala.Antara kelebihan Ramadhan ialah setiap satu amalan sunat yang kita laksanakan,Allah berikan kita pahala bersamaan dengan ibadah fardu manakala satu ibadah fardu,Allah gandakan sebanyak 70 kali gandaan.

Kita tidak perlu menjadi pakar matematik untuk kita sedar akan besarnya ganjaran tuhan itu!
Cuma yang perlu ialah secebis rasa bersalah.Pusing kebelakang,lihat keadaan kita dalam 11 bulan yang lain.Ada tidak satu hari yang kita tidak melakuskan dosa?ada atau tidak?

Harus kita beringat bahawa akan ada satu neraca timbangan amal(al-mizan) di akhirat kelak.Kiraannya mudah.Siapa amal kebaikannya lebih berat,dialah ahli syurga dan siapa yang amalan jahatnya lebih berat,destinasinya ialah sengsara.Atau mungkin Allah mahukan sebaliknya,itu atas kehedakNya.

Orang yang beriman,pastinya akan bersedih hati apabila ramadhan sudah melabuhkan tirai.Tapi orang munafik,mereka akan gembira.Gembira kerana akan bertemu dengan teman rapat yang sebulan berpisah dan terikat.

Kesimpulan
Gunakanlah sisa Ramadhan kita ini dengan cara yang terbaik.Kita bukannya dalam martabat ahli sufi,yang beribadah hanya kerana rasa cinta pada Ilahi.Kita dalam kasta hina.Kita perlukan pahala untuk membeli syurga Tuhan.Seseorang berkata kepada saya bahawa dia melihat tanda-tanda lailatulqadar.Tapi bagi saya,sepanjang Ramadhan itulah Lailatulqadar! Setiap saat ialah keampunan.Setiap saat rahmat dan setiap saat dalam bulan ini ialah peluang untuk saya merdeka daripda azab neraka.

Masih belum terlambat saudaraku,tapi menangislah kerana selama ini kita telah merugikan diri sendiri.Moga Tuhan Yang Maha Pengampun memadamkan nama kita daripda terus tersenarai dalam senarai ahli-ahli neraka.